Terwijl ik, samen met Moniek, volop aan het schrijven ben aan ons nieuwe samenboek, verschijnen er recensies over een ander boek. Over 'Onopgelost en waargebeurd', dat ik ook samen geschreven heb, maar dan met mijn vriend Guy Didelez. Het valt blijkbaar in de smaak bij deze Nederlandse recensente, al blijven noorderburen steevast vallen over (Vlaamse) woorden en uitdrukkingen die ze niet kennen. Alsof wij nooit vreemd opkijken van het soms vreemde taalgebruik van Nederlanders. Asjemenou, zeg!

Vandaag hebben Moniek en ik weer aan ons samenboek gewerkt, geprutst, geschreven, geschrapt en zelfs, op geheel artisanale wijze, geknipt en geplakt. Het gaat vooruit (hout vasthouden). Maar ja, als je er al maanden in je hoofd mee bezig bent, er geregeld samen over praat, dan mag het best wat sneller gaan.

Na een hectische periode van vroeg opstaan, trein halen, file trotseren, lezingen geven, proberen niet ziek te worden, ... is het voor Moniek en mij nu weer tijd om te schrijven. Aan een samenboek, want na 'Ik mis je mams!' wilde onze uitgeefster graag weer een boek van ons. 
En we zijn er lekker ingevlogen. Elke dag meer ideeën, elke dag concreter, meer kriebelen, meer papier. En koffie. Elke dag weer dichter bij een nieuw boek. 

Vandaag, Dag van de Arbeid, stond in mijn agenda: '9u, vergadering met Moniek'.
Op vraag van onze uitgever zijn we, na Ik mis je, mams!, begonnen aan een tweede elfplusboek samen.
'Hoe begin je daar nu aan?'
Die vraag krijg ik vaak.
​Hewel, zo: