Gisteren was ik te gast in het kleinste schrijversmuseum van de lage landen: de schrijvershut van Arie van der Lugt. Uiteraard was ik daar niet toevallig. Een jaar of zes geleden herlas ik, veertig jaar nadat ik het boek had gekregen, 'De Zilveren Schorpioen' van Arie van der Lugt. Het verhaal had me weer te pakken vanaf de eerste pagina. Vreemd, een kinderboek uit 1966 dat een bijkans 50-jarige blijft boeien.

Toen ik wat op het internet zocht over de schrijver, kwam ik aan de weet dat Arie had gewerkt in een hut die hij in zijn tuin in Luyksgestel zelf had gebouwd. Ik wilde deze hut wel eens bezoeken, ik wilde zelf zien waar Arie 'De Zilveren Schorpioen' had geschreven. Dus stuurde ik een mailtje naar de gemeente. Daar werd mijn vraag doorgestuurd naar André Oosterwijk, de man die ervoor ijverde de inmiddels bouwvallige hut te verplaatsen, te restaureren en er een museum van te maken.
Meer info over deze onderneming vind je hier.

Gisteren mocht ik aan een uiterst geïnteresseerd publiek vertellen welke invloed Arie en zijn boek 'De Zilveren Schorpioen' op mijn eigen schrijven hebben gehad. Ik heb uit het boek een stukje voorgelezen (zie filmpje hieronder). En ik heb eindelijk de schrijvershut van de man bezocht. Op zich niks speciaals, een soortement veredeld tuinhuis. Maar wél de plek waar Arie van der Lugt 'De Zilveren Schorpioen' (en vele, vele andere boeken) heeft geschreven...

Na afloop kreeg ik van de organisatie nog een beeldje mee: Arie van der Lugt in actie...